Blankenberghe

De definitieve doorbraak van Blankenberge als toeristische badstad situeert zich in 1863 met de aansluiting op het spoorwegnet met het binnenland via Brugge. Vanaf dan onderging Blankenberge een heuse metamorfose. Tegen het einde van de 19deeeuw was de zeedijk nagenoeg volledig volgebouwd. In de schaduw van Oostende profileerde Blankenberge zich eind 19de– begin 20steeeuw als mondaine, aangename en moderne badplaats met een goed uitgebouwde hotelaccommodatie, diverse toeristische voorzieningen, een uitstekende bad- en strandinfrastructuur en vele amusementsmogelijkheden. Het toerisme zorgde voor werkgelegenheid, meer welvaart en een groei van het inwonersaantal.

Parallel met de toeristische ontwikkeling verbeterde men ook de infrastructuur voor de vissers. In 1871 had de Blankenbergse vissersvloot eindelijk een schuilhaven waarvan de ingang geflankeerd werd door twee houten staketsels. De aanleg van een spuikom verhinderde dat de havengeul zou dichtslibben. Ten oosten van de haveningang bouwde men een nieuwe vuurtoren en eveneens in de havenbuurt werd een vismijn opgericht. De primitieve leefomstandigheden van de authentieke vissersbevolking stonden in schril contrast met deze van het toeristische cliënteel. De ruige en eenvoudige vissers werden zelfs een curiosum waaraan de toeristen zich uren konden vergapen.

Als havenstad beschikt Blankenberge over heel wat varend erfgoed, waaronder historische reddingssloepen, de platbodem B606 Victorine en de B72 Jacqueline-Denise, een replica van een garnaalboot.

In Blankenberge waren vroeger verschillende watermolens, maar deze werden alle afgebroken.