Watermaal-Bosvoorde

Watermaal-Bosvoorde is een van de groenste gemeenten van het Brussels Gewest: 58% van haar oppervlakte wordt ingenomen door het Zoniënwoud. Veel Bosvoordenaars waren actief als bezembinder. De bezems werden gemaakt met twijgen afkomstig uit het woud. Een gehucht van Bosvoorde kreeg zelfs de naam 'Bezemhoek'. Na 1900 raakte dit traditionele ambacht echter geleidelijk in verval, om in het interbellum volledig te verdwijnen.

De verstedelijking in de 19de eeuw maakte dat de gemeente zich geleidelijk versmolt met de hoofdstad, zonder echter haar landelijke en residentiële karakter prijs te geven. De komst van de spoorweg, aangelegd in 1854, versnelde de verstedelijking van Watermaal-Bosvoorde. Er werden twee stations gebouwd, in Bosvoorde (1854) en Watermaal (1884), aangevuld met een halte in het Zoniënwoud.

De komst van de gegoede burgerij naar Watemaal-Bosvoorde opende ook een markt voor ijzersmederijen die serres, veranda’s en ander tuinmeubilair vervaardigden. Twee ateliers kregen een grote bekendheid in dit domein: deEtablissements Crollenen deEtablissements Hernalsteens, waarvan sommige gebouwen nog bestaan. Zoals zo vele andere Brusselse gemeenten had ook Watermaal-Bosvoorde een bekende lokale brouwerij: deBrasserie Dewolfs. De bewaarde gebouwen met industrieel karakter getuigen nog van de bloei van deze brouwerij.

Onder impuls van Leopold II werd Bosvoorde in de late 19de eeuw ook met de nieuwe Tervurenlaan verbonden. Deze 'groene ring' werd in de 20ste eeuw een populaire vestigingsplaats van grote bedrijven als Glaverbel (1967), Royale Belge-AXA (1967-1970) en de Cimenteries Belges Réunies (1971).