Bestrating- en verhardingswerken

Verharde wegen waren lang en zeker niet overal in het land aanwezig. Karren reden in sporen in en over modderige banen. De Romeinse heerser legde verharde langeafstandswegen aan om handel te voeren en als snelweg voor het leger, de bekende heirbanen. De Romeinen maakten gebruik van kalk om te wegen te verharden en deze methode bleef nog eeuwen in gebruik. De opbouw bestond uit steengruis en zand. De kasseien worden hierin geplaatst en aangeduwd.

De Romeinse wegen raakten deels in verval, waterwegen waren immers lang de populairste handelsroute. De komst van de spoorwegen stelde de (her)aanleg en verharding van de wegen nog langer uit, waardoor tot aan de 19de eeuw vele wegen nog aardewegen waren.

In de 18de en 19de eeuw was kasseilegger een vak apart. De 'paveurs' waren vaak dagloners uit de streek van Waterloo. Over heel Europa werd hun vakmanschap gewaardeerd en ze reizen verschillende landen rond om wegen en pleinen aan te leggen, waaronder het Rode Plein in Moskou. Het vak en de titel 'meester kasseilegger' werd van vader op zoon doorgegeven.

Vanaf het tweede deel van de 19de eeuw raakten kasseien in ongebruik. Ze waren glas bij nat weer, stoffig, vuil drong er tussen en het geluid van karren en paardenhoeven op de kasseien werden voor velen als storend gezien. Asfalt deed zijn intrede. Asfalt wad een uniform uitzicht, dempte het geluid en kon net opgebroken worden bij protesten.

Bron: Eliane VAN DEN ENDE, "De comeback van de kassei" in: EOS Memo, nr. 9(2014), p. 74-78 (ook online raadpleegbaar).

Erfgoed

Asfalt verdrong de kasseien uit onze straten. Her en der zijn ze echter nog aanwezig. De laatste jaren maken kasseien en keien opnieuw een opmars en worden ze als authentiek en charmant beschouwd in onze steden.

De geschiedenis van de oude steengroeves en de kasseien komt aan bod in het Musée de la Pierre in Ath. Het Maison du Tourisme in Waterloo toont een kleine evocatie van de 'paveurs de Waterloo'.