Vlechtwerk

Historiek

Vlechten is een bindtechniek: strengen materiaal worden over en door met elkaar in verbinding gebracht, waarbij de eigenschappen en de vervorming van het materiaal ervoor zorgen dat het vlechtwerk de gewenste vorm behoudt en niet uit elkaar valt. Sterke bundels van draad, haar, riet, stro, touw of andere bestaande uit drie of meer strengen worden op die manier in elkaar gevlochten.

Een mandenvlechter (korver) is een ambachtsman of -vrouw die manden vlecht met natuurlijke materialen, meestal wilgentenen zoals vroeger, maar ook rotan, stro of rietstengels. Het is zeer arbeidsintensief zoals alle handwerk. Om het materiaal te kunnen verwerken, moet het eerst geweekt worden zodat de strengen buigzaam worden.

Vroeger werd vlechtwerk vooral gebruikt in de landbouw, visserij en industrie: vismand, eendennest, fuik, linnenmand, eierenmand, wasmand… Beoefenaars waren onder andere de strovlechter, wannenmaker, mattenvlechter, mandenmaker, stoelvlechter, haagbinder en dergelijke. Deze beroepen werden in de 19een begin 20eeeuw vooral gepraktiseerd tijdens winterwerkzaamheden op boerderijen en het platteland of als kleine huisnijverheid en bijverdienste. Vandaag de dag zijn producten van vlechtwerk vooral van decoratieve aard en komen ze voornamelijk uit de lageloonlanden.

Erfgoed

In Vlaanderen zijn er nog een aantal mensen actief bezig met ambachtelijk mandenvlechten. Vlechtwerk is natuurlijk meer dan enkel het mandenvlechten. We kunnen vlechtwerk terugvinden in de geraamtes voor de reuzen (reuzenstoeten), kunstvoorwerpen, stoelenmatten, heggenvlechten...