Aardewerk

Historiek

Aardewerk is de verzamelnaam voor keramiek uit klei gebakken tot ongeveer de temperatuur van 800 tot 1100 graden Celcius. De klei- (of leem-)deeltjes worden door het bakken aan elkaar geklit maar er gebeurt geen sintering of verglazing (het klitten aan elkaar maar net niet smelten, zodat ze niet meer waterdoorlatend zijn). Aardewerk is zachter dan steengoed en porselein en moet wegens de poreusheid altijd geglazuurd worden. Terracotta is aardewerk zonder glazuur.

Erfgoed

Aardewerk is de meest voorkomende vorm van goed bewaarde materiële cultuur bij archeologisch onderzoek. Deze vondsten zijn heel handig als dateringscriterium door zijn snel evoluerende typologie in de tijd. Aanvankelijk waren het vooral gebruiksvoorwerpen, zoals suikerpotjes, dakpannen, asbakken, bierpotten e.d.m.

Torhout in West-Vlaanderen kende een lange traditie die teruggaat tot de middeleeuwen. Vanaf de 18e eeuw werd het een centrum van een uitzonderlijke productie aardewerk, vooral sieraardewerk. Enkele families brachten generaties lang pottenbakkers voort, die op een ambachtelijke wijze aardewerken (sier)objecten vervaardigden met versieringen.