Tegels

Historiek

Al in de Middeleeuwen kenden onze streken een niet te negeren (keramische) tegelproductie, met o.a. Antwerpen als belangrijke draaischijf voor de technisch hoogstaande majolicategels. Door de politieke en economische omstandigheden moest deze koploperspositie echter worden opgegeven aan het einde van de 16de eeuw, om pas in de tweede helft van de 19de eeuw terug opgepikt te worden.

Aanvankelijk gebeurde dit door de ambachtelijke tradities verder te zetten, later kwam ook de moderne aardewerkindustrie aan de orde. Onder meer door de invoering van het droogpersen konden nieuwe types tegels geproduceerd worden. Deze techniek, gecombineerd met een stijgende vraag (tegels voor stations, postkantoren etc.), maakte dat de tegelproductie een enorme groei kende naar de eeuwwisseling toe.

De Belgische tegel werd wereldvermaard, maar rond 1970 kwam er een einde aan deze succesvolle industrie, omwille van de concurrentie met lage loonlanden, maar evenzeer omwille van een veranderende vraag.

De Belgische tegelindustrie werd de voorbije decennia grondig bestudeerd door Mario Baeck, die in 2015 een doctoraatsonderzoek over dit thema voltooide.